Daar hobbel ik dan, met mijn dikke buik en kruipende baby (nog een paar daagjes en dan is ons manneke 1 jaar) door ons half afgemaakte huisje, niet gevaarlijk hoor, maar er moet her en der nog wel flink geklust worden.
Nou wordt ik momenteel vooral horendol van de wc, want die is nog altijd niet betegeld en dat vind ik ondertussen vies, dus ik heb een vriend gevraagd of hij de tegelsnijder wilt langs brengen, dan ga ik wel zelf aan de slag, ik ben dan wel al 37 weken zwanger, maar kom op, dat klusje gaat vandaag nog gebeuren!
De vriend die de tegel snijder komt brengen vind niet dat een zwangere dat in haar eentje moet doen en heeft wel even de tijd voor hij gaat eten, dus samen klussen we vrolijk in de wc en na eventjes werk is het klusje dan ook gedaan, de vriend moet snel weg, eetafspraken en ik maak nog even wat schoon.
SPLETS, ohoh, vliezen gebroken, ze hadden me al gewaarschuwd voor de vloedgolf, aangezien ik ruim zat in mijn vruchtwater...
Rustig ruim ik het op, bel mijn man, de verloskundige en ga lekker in de keuken koken, witlofschotel uit de oven. Mijn man is bij thuiskomst niet blij met mijn wc verrassing, alles is verzakt en hij begint als een idioot te redden wat er te redden valt en anders er maar af.
Mijn weeën zijn nog voor het eten klaar is al zo heftig dat ik mijn moeder bel of ze Ettan wilt komen halen, en terwijl ik de gehookte witlof zo eet, zonder dat hij de oven in is gegaan is de rest om mij heen lakens aan het strijken, spullen aan het pakken en niet veel later is ons bed een kraambed geworden en zijn mijn ouders er al weer vandoor. De verloskundige komt en ik loop rondjes door het huis, de weeën zijn heftig en net als de vorige keer vordert de ontsluiting rap, we maken nog net geen weddenschap of ik voor of na 12 uur ga bevallen. Na een paar uurtjes heb ik persdrang en het mag, volledige ontsluiting! Alleen werkt ons manneke in mijn buik niet mee, bij houdt zijn koppie schuin en dan past het niet, ik moet het koppie recht gaan persen, nou na een half uur hard werken ben ik het beu, ik kruip op bed en ga lekker liggen: we gaan morgen wel weer verder, eerst ff lekker slapen.
Daar is de verloskundige het natuurlijk niet mee eens, ze spreekt me toe: we gaan dit nu doen, nog eventjes en dan heb je een zoon erbij. Ik luister netjes en puf en duw nog meer, en dan eindelijk ligt zijn koppie goed en helaas voor mij heeft ons zoontje ook brede schouders... Ook dit komt met enig trek en duwwerk goed, hèhè zoon Tvåan is geboren, net na middernacht, de rest verloopt soepel en midden in de nacht zit ik in bed te kijken naar mijn manneke. Ik bel mijn vriendin op, die samenwoont met de vriend die me vanmiddag heeft geholpen met tegelen, die snapt er niets van, huh, maar een paar uur geleden waren we toch samen nog aan het tegelen, jup, grappig hè, welteruste!
woensdag 22 oktober 2008
vrijdag 30 mei 2008
Ettan is straks niet meer in zijn eentje
Niet lang nadat we Ettan hadden en we zijn zo dol op ons manneke en elkaar, daar willen we er meer van, zo vonden mijn man en ik en dus besloten we een tweede kindje te willen. In maart hadden we al een positieve zwangerschapstest en tot nu toe gaat alles fantastisch, wel krijgen we vaak de vraag: is het wel gepland? Ja, deze is wel gepland! We hielden er wel rekening mee dat het een half jaar tot een jaar kon duren voor het zo ver zou zijn :)
Onze Tvåan wordt ergens in de herfst geboren, tenminste als hij of zij niet zo'n haast heeft als de grote broer.
Hahaha Ettan grote broer, ons droppie is pas 7 maanden oud :)
Ondertussen hebben we een huisje gekocht, want die 30 m2 is toch wel erg klein voor ons 3-en en al helemaal als daar nummer 4 bij komt straks en zijn we lekker aan het klussen, want er moet wel flink wat gebeuren hier
Onze Tvåan wordt ergens in de herfst geboren, tenminste als hij of zij niet zo'n haast heeft als de grote broer.
Hahaha Ettan grote broer, ons droppie is pas 7 maanden oud :)
Ondertussen hebben we een huisje gekocht, want die 30 m2 is toch wel erg klein voor ons 3-en en al helemaal als daar nummer 4 bij komt straks en zijn we lekker aan het klussen, want er moet wel flink wat gebeuren hier
dinsdag 29 januari 2008
Stop met huilen!
Mijn man is een weekend met zijn werk op pad, naar de sneeuw in Frankrijk, dus ben voor het eerst een weekend alleen met onze zoon. Manlief uitgezwaaid en met de baby weer naar huis, hij is nu 3 maanden oud, maar had eigenlijk een maandje oud moeten zijn, een liefje, dus wij gaan het dik gezellig hebben met z'n tweeën. Mijn moeder had nog aangeboden dat ik bij haar zou komen logeren, maar nee dit lukt me wel, ik blijf thuis met die kleine.
De eerste dag ging prima, hij was wat pieperiger, en ik baalde rond etenstijd wel dat mijn man niet thuis zou komen, samen voor zo'n kleintje zorgen is toch wel lekkerder, vooral omdat hij 's avonds een hoop meer aandacht vraagt dan overdag, maar goed hij op bed en ik ook maar meteen. Normaal heeft mijn man nachtdienst, hij weet 's morgens namelijk niet dat hij er 's nachts uit is geweest om onze baby te halen uit zijn wiegje en na de voeding weer terug te leggen, en ook zijn humeur heeft daar niet onder te lijden, heel handig voor mij! Maar ja mijn haal en brengdienst is er vannacht ook niet natuurlijk.
Tegen de ochtend ben ik doodop, voor mijn gevoel vaker wakker geweest dan nodig en weer mis ik mijn lieve man, die normaal in het weekend, gezellig met zoonlief naar de woonkamer verdwijnt om even gezellig het kind alleen voor hem zelf te hebben en al knuffelend zijn krantje te lezen.
Helaas voor mij moet ik er dus uit en dan begint een lange dag, met een huilend kind en een moeder die nu al doodop is. Bijna alle borstvoeding die ik geef kots hij tegelijk met zijn boertje er weer uit, wat mij nog meer frustreert: vies kind, vieze ik, vieze vloer en zijn maagje weer leeg, nog meer huilen en amper slapen 's Avond tegen 9 uur trek ik het echt niet meer, ik bel mijn moeder: "Mam, haal dat kind alsjeblieft op, ik wil hem namelijk heel graag tegen de muur smijten!" Ik hoor mijn moeder zeggen tegen mijn stiefvader dat hij de autosleutel moet pakken en ik vertel hoe mijn 2 dagen alleen met kind zijn verlopen, ze stelt me gerust, zegt dat zij ook wel eens zo haar moeder heeft gebeld en dat ze er nu aan komt.
In de tussentijd zoek ik al zijn spulletjes die mee moeten op en prop ik in de tas. Sneller dan verwacht is mijn moeder er al en neemt mijn lieve zoon over, mijn stiefvader controleert nog even of alle essentiële babyspullen in de tas zitten, ik wens ze succes, geef ze nog een koeltas met mijn voorraadje bv mee uit de vriezer en duik mijn bed in.
Nou zou ik natuurlijk nooit mijn kind echt tegen de muur hebben gesmeten, maar ik kon me wel een stuk beter verplaatsen in moeders die hun kind uit pure frustratie door elkaar rammelen of op een ongelukkige manier, met soms de dood tot gevolg even ergens neerleggen om maar even rust te hebben.
Na het uitslapen ben ik met de trein naar mijn moeder gegaan en samen hebben we heerlijk voor mijn lieve zoon gezorgd en maandag, toen mijn man terug was heb ik hem keihard geknuffeld en hem laten beloven dat hij me niet zal verlaten, want ik wil voor geen goud een alleenstaande moeder zijn: hij heeft het beloofd!
De eerste dag ging prima, hij was wat pieperiger, en ik baalde rond etenstijd wel dat mijn man niet thuis zou komen, samen voor zo'n kleintje zorgen is toch wel lekkerder, vooral omdat hij 's avonds een hoop meer aandacht vraagt dan overdag, maar goed hij op bed en ik ook maar meteen. Normaal heeft mijn man nachtdienst, hij weet 's morgens namelijk niet dat hij er 's nachts uit is geweest om onze baby te halen uit zijn wiegje en na de voeding weer terug te leggen, en ook zijn humeur heeft daar niet onder te lijden, heel handig voor mij! Maar ja mijn haal en brengdienst is er vannacht ook niet natuurlijk.
Tegen de ochtend ben ik doodop, voor mijn gevoel vaker wakker geweest dan nodig en weer mis ik mijn lieve man, die normaal in het weekend, gezellig met zoonlief naar de woonkamer verdwijnt om even gezellig het kind alleen voor hem zelf te hebben en al knuffelend zijn krantje te lezen.
Helaas voor mij moet ik er dus uit en dan begint een lange dag, met een huilend kind en een moeder die nu al doodop is. Bijna alle borstvoeding die ik geef kots hij tegelijk met zijn boertje er weer uit, wat mij nog meer frustreert: vies kind, vieze ik, vieze vloer en zijn maagje weer leeg, nog meer huilen en amper slapen 's Avond tegen 9 uur trek ik het echt niet meer, ik bel mijn moeder: "Mam, haal dat kind alsjeblieft op, ik wil hem namelijk heel graag tegen de muur smijten!" Ik hoor mijn moeder zeggen tegen mijn stiefvader dat hij de autosleutel moet pakken en ik vertel hoe mijn 2 dagen alleen met kind zijn verlopen, ze stelt me gerust, zegt dat zij ook wel eens zo haar moeder heeft gebeld en dat ze er nu aan komt.
In de tussentijd zoek ik al zijn spulletjes die mee moeten op en prop ik in de tas. Sneller dan verwacht is mijn moeder er al en neemt mijn lieve zoon over, mijn stiefvader controleert nog even of alle essentiële babyspullen in de tas zitten, ik wens ze succes, geef ze nog een koeltas met mijn voorraadje bv mee uit de vriezer en duik mijn bed in.
Nou zou ik natuurlijk nooit mijn kind echt tegen de muur hebben gesmeten, maar ik kon me wel een stuk beter verplaatsen in moeders die hun kind uit pure frustratie door elkaar rammelen of op een ongelukkige manier, met soms de dood tot gevolg even ergens neerleggen om maar even rust te hebben.
Na het uitslapen ben ik met de trein naar mijn moeder gegaan en samen hebben we heerlijk voor mijn lieve zoon gezorgd en maandag, toen mijn man terug was heb ik hem keihard geknuffeld en hem laten beloven dat hij me niet zal verlaten, want ik wil voor geen goud een alleenstaande moeder zijn: hij heeft het beloofd!
Abonneren op:
Posts (Atom)