Mijn man is naar zijn werk, ik ben eindelijk afgestudeerd, ik sta op uit mijn bed, Ettan slaapt nog en stilletjes loop ik in mijn badjas naar de wc, ik voel me niet zo heel erg lekker.
Als ik wil opstaan van de wc lukt mij dat niet, in foetus houding lig ik op de grond van de badkamer, en van de pijn kan ik alleen maar zo liggen. Gelukkig heb ik mijn telefoon in de zak van mijn badjas gedaan en bel mijn man. Gelukkig werkt hij nog geen minuut lopen van ons huis en is er binnen enkele seconde na het telefoongesprek. Samen met hem lukt het om op de bank te komen en we bellen de huisarts, we regelen dat mijn stiefvader die in de stad werkt mij met de auto naar de huisarts kan brengen en daar denken ze dat ik een gedraaide eierstok heb. Mijn stiefvader brengt ons naar het ziekenhuis, naar de eerste hulp. Bij de eerste hulp wordt ik onderzocht, nee geen gedraaide eierstok, maar een flinke ontsteking in mijn baarmoeder, een stukje moederkoek is blijven zitten, dat wordt een operatie, heeft u gedronken of gegeten? Nee, sinds gisteravond 8 uur niets, maar zou graag wel wat willen, wat natuurlijk niet mag, ik kan zodra er ruimte is elk moment naar de operatiekamer gereden worden.
Mijn stiefvader verdwijnt met onze kleine Ettan, eerst met mijn man samen langs ons huis om wat spulletjes te halen, gelukkig ligt er genoeg borstvoedingsvoorraad in de vriezer en neemt ons manneke mee naar het huis van mijn moeder. Mijn man komt op de fiets terug met de nodige spullen voor mij.
Het wachten duurt lang en na 6 uur op de eerste hulp te hebben gewacht wordt ik verplaatst naar een gewone ziekenhuiskamer en nog steeds mag ik niets eten of drinken.
Eindelijk om 11 uur 's avond mocht ik naar de operatie kamer. Toen ik wakker werd heb ik meteen gevraagd of ik mocht drinken, mag ik drinken, ik ben wakker, mag ik drinken, alsjeblieft?
Tjongejonge, nooit geweten dat niet drinken zo'n pijn kon doen...
maandag 17 december 2007
zaterdag 17 november 2007
Ettan mag naar huis
Ons mannetje is in de afgelopen weken goed vooruit gegaan, telkens kregen we in het ziekenhuis te horen: we verwachten dit en dat van de komende tijd en binnen no-time was het mannetje al op dat punt.
De borstvoeding sleep ik aan in grote flessen Ze zeiden tegen me elke druppel behandelen we als goud, nou bij ons ligt de halve vriezer al vol met voorraad goud, er is zelfs een slangetje geknapt omdat ik zulke "pudding" had kweek :) Soms vind ik het wel vervelend hoor tegen over andere moeders hier op het zaaltje, ik zet flessen gevuld met 330 ml borstvoeding in de koelkast, naast ini-mini flesjes met een bodempje.
Naast de flessen gekolfde melk geef ik ons mannetje zo veel mogelijk zelf borstvoeding, direct uit de tap, wel met een tepelhoedje, want het manneke is niet sterk genoeg om de tepel ver genoeg naar buiten te zuigen, ach zo werkt het ook.
Als dan na een paar weekjes eindelijk de dag is gekomen dat ons manneke mee naar huis mag, omdat hij eindelijk die grens van 2 kilo heeft gehaald, zijn we door het dolle heen, hèhè, hartelijk dank voor de goede zorg hier, maar blij dat hij naar huis mag!
Hij krijgt zolang de R in de maand zit elke maand een RS-prik en hij moet een half uur voor of een uur na elke voeding wat een ijzerdrankje krijgen. Hij krijgt een paar keer een oproep van het ziekenhuis om zijn voortgang te bekijken, maar voor de rest is het net en normale baby, beetje kleiner, maar dat zien wij allang niet meer.
Thuis aangekomen gaat alles als vanzelf, het manneke heeft in het ziekenhuis aan een strak schema gezeten (niet dat het nodig was) en thuis gaat dat prima zo door.
Ik vind het hilarisch en lief van onze Ettan dat hij alleen zijn vader onderpiest en zo zijn we opeens onverwachts vroeg een heus gezinnetje!
De borstvoeding sleep ik aan in grote flessen Ze zeiden tegen me elke druppel behandelen we als goud, nou bij ons ligt de halve vriezer al vol met voorraad goud, er is zelfs een slangetje geknapt omdat ik zulke "pudding" had kweek :) Soms vind ik het wel vervelend hoor tegen over andere moeders hier op het zaaltje, ik zet flessen gevuld met 330 ml borstvoeding in de koelkast, naast ini-mini flesjes met een bodempje.
Naast de flessen gekolfde melk geef ik ons mannetje zo veel mogelijk zelf borstvoeding, direct uit de tap, wel met een tepelhoedje, want het manneke is niet sterk genoeg om de tepel ver genoeg naar buiten te zuigen, ach zo werkt het ook.
Als dan na een paar weekjes eindelijk de dag is gekomen dat ons manneke mee naar huis mag, omdat hij eindelijk die grens van 2 kilo heeft gehaald, zijn we door het dolle heen, hèhè, hartelijk dank voor de goede zorg hier, maar blij dat hij naar huis mag!
Hij krijgt zolang de R in de maand zit elke maand een RS-prik en hij moet een half uur voor of een uur na elke voeding wat een ijzerdrankje krijgen. Hij krijgt een paar keer een oproep van het ziekenhuis om zijn voortgang te bekijken, maar voor de rest is het net en normale baby, beetje kleiner, maar dat zien wij allang niet meer.
Thuis aangekomen gaat alles als vanzelf, het manneke heeft in het ziekenhuis aan een strak schema gezeten (niet dat het nodig was) en thuis gaat dat prima zo door.
Ik vind het hilarisch en lief van onze Ettan dat hij alleen zijn vader onderpiest en zo zijn we opeens onverwachts vroeg een heus gezinnetje!
maandag 29 oktober 2007
Zelfde rechten over ons kind
Na 5 maanden zwangerschap/ 1 jaar verkering, heeft mijn vriend zijn studentenkamer opgezegd en is bij me ingetrokken, in mijn mini appartementje van 30 m2, want tja dat moest toch maar eens gebeuren, aangezien we samen voor ons kindje willen zorgen (stiekem woonde hij hier al maanden)
Intussen zijn we er achter dat het kind erkennen eigenlijk niet veel betekend, ja het kind krijgt zijn achternaam, maar gelijke rechten over ons kind hebben we niet. Mijn vriend vind dat oneerlijk en ik zie geen reden waarom we geen gelijke rechten zouden mogen hebben ver ons kind. We zoeken het uit en worden tureluurs van wat er allemaal voor geregeld zou moeten worden, ik grap op een avond dat als we dan toch bij elkaar willen blijven en de zelfde rechten willen we net zo goed tijdens het gratis uurtje ja tegen elkaar zeggen, snel, goedkoop en weinig gedoe. Mijn vriend denkt even na, ja goed idee, laten we gaan trouwen! Huh, zijn we nu opeens zomaar verloofd?
Na een paar dagen vinden we het nog steeds een goed plan, we willen trouwen voor de uitgerekende datum en beginnen uit te zoeken waar we voor die tijd nog kunnen trouwen en binnen de kortste keren hebben we een datum en locatie, hebben we allebei een getuige gevraagd en zijn we in ondertrouw.
Eigenlijk wilde we samen met de getuigen naar het stadhuis, maar omdat het zo dicht bij mijn moeder is en zij ons kan brengen met de auto, vinden we het wel redelijk dat zij ook aanwezig zijn. Mijn broers komen met het argument dat ze daar een betaalde vrije dag voor krijgen en willen ook graag komen, prima, maar het is echt het stadhuis inlopen, ja zeggen, krabbelen en weer weg hoor, daarvoor hoeven jullie niet het hele land door! Prima, mijn aanstaande nodigt zijn moeder ook uit en de rest van het gezin woont in het buitenland, die hebben we natuurlijk wel verteld en nee ze hoeven van ons niet te komen, wat ons betreft zonde van de tijd en geld, voor die paar minuten, alleen als je dat echt zelf wilt.
En zo kwam het dat wij op een maandag morgen door een bijna leeg stadhuis naar de trouwzaal lopen, het officiële gedeelte aanhoren, ja zeggen, ringen aanschuiven en krabbelen en dan weer snel weg, taart eten bij mijn moeder en dan rap weer naar het ziekenhuis om bij ons kleintje te zijn.
Intussen zijn we er achter dat het kind erkennen eigenlijk niet veel betekend, ja het kind krijgt zijn achternaam, maar gelijke rechten over ons kind hebben we niet. Mijn vriend vind dat oneerlijk en ik zie geen reden waarom we geen gelijke rechten zouden mogen hebben ver ons kind. We zoeken het uit en worden tureluurs van wat er allemaal voor geregeld zou moeten worden, ik grap op een avond dat als we dan toch bij elkaar willen blijven en de zelfde rechten willen we net zo goed tijdens het gratis uurtje ja tegen elkaar zeggen, snel, goedkoop en weinig gedoe. Mijn vriend denkt even na, ja goed idee, laten we gaan trouwen! Huh, zijn we nu opeens zomaar verloofd?
Na een paar dagen vinden we het nog steeds een goed plan, we willen trouwen voor de uitgerekende datum en beginnen uit te zoeken waar we voor die tijd nog kunnen trouwen en binnen de kortste keren hebben we een datum en locatie, hebben we allebei een getuige gevraagd en zijn we in ondertrouw.
Eigenlijk wilde we samen met de getuigen naar het stadhuis, maar omdat het zo dicht bij mijn moeder is en zij ons kan brengen met de auto, vinden we het wel redelijk dat zij ook aanwezig zijn. Mijn broers komen met het argument dat ze daar een betaalde vrije dag voor krijgen en willen ook graag komen, prima, maar het is echt het stadhuis inlopen, ja zeggen, krabbelen en weer weg hoor, daarvoor hoeven jullie niet het hele land door! Prima, mijn aanstaande nodigt zijn moeder ook uit en de rest van het gezin woont in het buitenland, die hebben we natuurlijk wel verteld en nee ze hoeven van ons niet te komen, wat ons betreft zonde van de tijd en geld, voor die paar minuten, alleen als je dat echt zelf wilt.
En zo kwam het dat wij op een maandag morgen door een bijna leeg stadhuis naar de trouwzaal lopen, het officiële gedeelte aanhoren, ja zeggen, ringen aanschuiven en krabbelen en dan weer snel weg, taart eten bij mijn moeder en dan rap weer naar het ziekenhuis om bij ons kleintje te zijn.
dinsdag 23 oktober 2007
Ettan
Na 32 weken en 1 dag is onze kleine man geboren en klein is hij: 42 cm en 1750 gram.
Vannacht rond 4 uur werd ik wakker van pijntjes in mijn rug, zeer regelmatig terugkerende pijntjes, zuster laten komen, die bekijkt me, als het erger wordt moet ik nog maar weer bellen. Het wordt erger, dus ik bel weer, weer wordt ik bekeken en ze zal zo het apparatuur halen m te kijken of het wel echt weeën zijn, ik mompel: als dit geen weeën zijn, dan wil ik niet weten hoe echte weeën voelen. Ik kan niet in bed blijven en begin te ijsberen door de slaapzaal, heel zachtjes in de hoop mijn kamergenoten niet wakker te maken.
Rond 6 uur wordt ik aangesloten en het apparaat registreert geen weeën: probeer lekker te slapen, het is vals alarm, nou van slapen komt het niet, alsof mijn lijf opeens ophoud met die pijnscheuten na het horen van dit bericht. Nee, het wordt steeds erger, ik raak gefrustreerd, want ik krijg het gevoel dat IK me aanstel, IK, nou als er eentje is die qua pijn zich niet aanstelt, dan ben ik het. Om de zoveel tijd laat ik de zuster weer komen, ja ik heb nog steeds die regelmatige minuten durende pijnscheuten en het kan me niet schelen dat het apparaat het niet ziet (want die is er ondertussen ook al weer een keer bijgehaald, ik voel dit toch. Er wordt een verloskamer gereed gemaakt en ze zullen me daar onderzoeken. Het is ondertussen 8 uur en bel mijn vriend wakker; kom je?
In de verloskamer zien ze nog steeds geen duidelijke weeën op het apparaat, maar ik heb wel 4 cm ontsluiting. Hebben we een bevallingscursus gedaan? Ja/ nee, we hebben de eerste kennismakingsavond gehad. Ze vertellen me dat het wachten is tot 10 cm ontsluiting, mits er geen complicaties zijn, en het duurt ongeveer een uur per centimeter. Een uur per centimeter, blèh, nog ongeveer 6 uur hier liggen op dit bevallingsbed, ondertussen zien ze kleine piekjes op het apparaat, kleine mini wee-tjes, die voelen als mega wee-tjes!
Ik heb enorme bewegingsdrang, maar ik mag niet van het bed af, want ik lig al vast aan al het apparatuur, nee zelfs niet als ik naar de wc moet. Ik geef het op, ik lig naar buiten te kijken, voel de wee aankomen, onderga hem en tuur ondertussen naar buiten en af en toe heb ik even een informatief gesprekje met de zusters, voor de rest sluit ik me af, donder maar op met jullie mini wee-tjes!
Na 5 kwartiertjes wordt ik even gecontroleerd: even kijken hoe het staat met mijn ontsluiting: 9 cm!
Negen centimeter, hoppa 1 cm per kwartier, dat doen die mini wee-tjes goed hè! Ik zeg nog net geen nanananana, met jullie rot apparatuur! Niet lang daarna ben ik op de 10 cm, ik krijg een spoedcursus puffen en bevallen en plop daar is met een zucht onze zoon!
Onze zoon scoort 3 10-en, geen idee wat het is, maar het klinkt goed, hij moet ter observatie naar neonatologie, omdat hij 8 weken te vroeg geboren is, ik ga mee en wijk alleen van zijn zijde als ik zelf moet slapen, voor de rest knuffel en klets ik, donders wat een mooi mannetjes!
Vannacht rond 4 uur werd ik wakker van pijntjes in mijn rug, zeer regelmatig terugkerende pijntjes, zuster laten komen, die bekijkt me, als het erger wordt moet ik nog maar weer bellen. Het wordt erger, dus ik bel weer, weer wordt ik bekeken en ze zal zo het apparatuur halen m te kijken of het wel echt weeën zijn, ik mompel: als dit geen weeën zijn, dan wil ik niet weten hoe echte weeën voelen. Ik kan niet in bed blijven en begin te ijsberen door de slaapzaal, heel zachtjes in de hoop mijn kamergenoten niet wakker te maken.
Rond 6 uur wordt ik aangesloten en het apparaat registreert geen weeën: probeer lekker te slapen, het is vals alarm, nou van slapen komt het niet, alsof mijn lijf opeens ophoud met die pijnscheuten na het horen van dit bericht. Nee, het wordt steeds erger, ik raak gefrustreerd, want ik krijg het gevoel dat IK me aanstel, IK, nou als er eentje is die qua pijn zich niet aanstelt, dan ben ik het. Om de zoveel tijd laat ik de zuster weer komen, ja ik heb nog steeds die regelmatige minuten durende pijnscheuten en het kan me niet schelen dat het apparaat het niet ziet (want die is er ondertussen ook al weer een keer bijgehaald, ik voel dit toch. Er wordt een verloskamer gereed gemaakt en ze zullen me daar onderzoeken. Het is ondertussen 8 uur en bel mijn vriend wakker; kom je?
In de verloskamer zien ze nog steeds geen duidelijke weeën op het apparaat, maar ik heb wel 4 cm ontsluiting. Hebben we een bevallingscursus gedaan? Ja/ nee, we hebben de eerste kennismakingsavond gehad. Ze vertellen me dat het wachten is tot 10 cm ontsluiting, mits er geen complicaties zijn, en het duurt ongeveer een uur per centimeter. Een uur per centimeter, blèh, nog ongeveer 6 uur hier liggen op dit bevallingsbed, ondertussen zien ze kleine piekjes op het apparaat, kleine mini wee-tjes, die voelen als mega wee-tjes!
Ik heb enorme bewegingsdrang, maar ik mag niet van het bed af, want ik lig al vast aan al het apparatuur, nee zelfs niet als ik naar de wc moet. Ik geef het op, ik lig naar buiten te kijken, voel de wee aankomen, onderga hem en tuur ondertussen naar buiten en af en toe heb ik even een informatief gesprekje met de zusters, voor de rest sluit ik me af, donder maar op met jullie mini wee-tjes!
Na 5 kwartiertjes wordt ik even gecontroleerd: even kijken hoe het staat met mijn ontsluiting: 9 cm!
Negen centimeter, hoppa 1 cm per kwartier, dat doen die mini wee-tjes goed hè! Ik zeg nog net geen nanananana, met jullie rot apparatuur! Niet lang daarna ben ik op de 10 cm, ik krijg een spoedcursus puffen en bevallen en plop daar is met een zucht onze zoon!
Onze zoon scoort 3 10-en, geen idee wat het is, maar het klinkt goed, hij moet ter observatie naar neonatologie, omdat hij 8 weken te vroeg geboren is, ik ga mee en wijk alleen van zijn zijde als ik zelf moet slapen, voor de rest knuffel en klets ik, donders wat een mooi mannetjes!
woensdag 17 oktober 2007
31 weken 2 dagen zwanger
Als student heb ik een heel leuk baantje erbij, van 5 tot 7 's avonds post vouwen en dat een paar dagen in de week, heel gezellig met 2 andere, kletsend en vouwend en alles in enveloppen steken. Ondertussen al weer 31 weken zwanger, nog 2 maanden en dan ben ik moeder, dus vanavond hebben de collega's en ik een etentje en gaan we mijn zwangerschapsverlofuren verdelen.
Tussen de gerechten door verdelen we gemakkelijk mijn uren en na het etentje zitten we rustig na te kletsen en wachten we op koffie. Ik zit heerlijk te kletsen en merk dat mijn kruis wat nat wordt, paniek, zit ik hier nou een beetje in mijn broek te plassen. Snel sta ik op en loop ik richting wc, maar ik ben nog net niet om de tafel heen gelopen of ik ben kleddernat tot mijn knieën, verschrikt kijk ik naar beneden en mompel: "sta ik nou een potje in mijn broek te piesen?" Snel loop ik door naar de wc en daar merk ik dat het helemaal geen urine was, wat me ook al gek leek, aangezien het meer leek op een emmer die in mijn schoot werd leeggegooid en dat zou met urine nooit met dat tempo kunnen lukken. Aan de andere kant van de deur staan wat collega's die willen weten of het wel gaat: "Ja, het gaat wel, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken, heb je een oude handdoek of iets dergelijks voor me?"
Ik loop daarna rustig naar de woonkamer, vraag om een telefoonboek, want de verloskundige staat nog niet in mijn telefoon. Die vraagt aan me of ik geroken heb of het wel echt geen urine is, ja dat heb ik, ze komt eraan. Ondertussen lopen mijn collega's onrustig om me heen, geen flauw idee wat ze aan het doen zijn, dus ik ga rustig zitten op mijn handdoekje en vraag of die koffie al klaar is. Mijn rustige houding doet mijn collega's lachen en ze komen ook rustig zitten, tja we moeten toch wachten, dan maar beter met wat koffie erbij.
Als de verloskundige er is zitten mijn collega's in de gang op de trap te wachten en ja mijn vliezen zijn gebroken, ik moet naar het ziekenhuis. De collega waar we te gast zijn rijdt me erheen en ondertussen mijn vriend opgebeld om te vertellen wat er is gebeurd en waar hij heen moet. In het ziekenhuis houdt mijn collega me gezelschap, sommige ziekenhuismedewerkers denken dat het mijn vriendin/partner is, wat bij ons op de lachspieren werkt. Al spoedig is mijn vriend er, op de echo was alles goed, het kindje doet het goed, ik krijg weeën remmers en longrijpingsprikken, en nu hopen dat ons kind de komende 24 uur blijft zitten, zodat de prik zijn werk kan doen.
Natuurlijk word ik opgenomen in het ziekenhuis en moet bedrust houden, ik mag alleen uit bed om naar de wc te gaan of te gaan douchen, oei en zolang de weeën niet komen en er geen complicaties zijn mag ik hier gezellig liggen tot 36 weken zwangerschap, dat is 5 weken met een "gezond lijf op bed liggen 24/7 HELP!!
Tussen de gerechten door verdelen we gemakkelijk mijn uren en na het etentje zitten we rustig na te kletsen en wachten we op koffie. Ik zit heerlijk te kletsen en merk dat mijn kruis wat nat wordt, paniek, zit ik hier nou een beetje in mijn broek te plassen. Snel sta ik op en loop ik richting wc, maar ik ben nog net niet om de tafel heen gelopen of ik ben kleddernat tot mijn knieën, verschrikt kijk ik naar beneden en mompel: "sta ik nou een potje in mijn broek te piesen?" Snel loop ik door naar de wc en daar merk ik dat het helemaal geen urine was, wat me ook al gek leek, aangezien het meer leek op een emmer die in mijn schoot werd leeggegooid en dat zou met urine nooit met dat tempo kunnen lukken. Aan de andere kant van de deur staan wat collega's die willen weten of het wel gaat: "Ja, het gaat wel, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken, heb je een oude handdoek of iets dergelijks voor me?"
Ik loop daarna rustig naar de woonkamer, vraag om een telefoonboek, want de verloskundige staat nog niet in mijn telefoon. Die vraagt aan me of ik geroken heb of het wel echt geen urine is, ja dat heb ik, ze komt eraan. Ondertussen lopen mijn collega's onrustig om me heen, geen flauw idee wat ze aan het doen zijn, dus ik ga rustig zitten op mijn handdoekje en vraag of die koffie al klaar is. Mijn rustige houding doet mijn collega's lachen en ze komen ook rustig zitten, tja we moeten toch wachten, dan maar beter met wat koffie erbij.
Als de verloskundige er is zitten mijn collega's in de gang op de trap te wachten en ja mijn vliezen zijn gebroken, ik moet naar het ziekenhuis. De collega waar we te gast zijn rijdt me erheen en ondertussen mijn vriend opgebeld om te vertellen wat er is gebeurd en waar hij heen moet. In het ziekenhuis houdt mijn collega me gezelschap, sommige ziekenhuismedewerkers denken dat het mijn vriendin/partner is, wat bij ons op de lachspieren werkt. Al spoedig is mijn vriend er, op de echo was alles goed, het kindje doet het goed, ik krijg weeën remmers en longrijpingsprikken, en nu hopen dat ons kind de komende 24 uur blijft zitten, zodat de prik zijn werk kan doen.
Natuurlijk word ik opgenomen in het ziekenhuis en moet bedrust houden, ik mag alleen uit bed om naar de wc te gaan of te gaan douchen, oei en zolang de weeën niet komen en er geen complicaties zijn mag ik hier gezellig liggen tot 36 weken zwangerschap, dat is 5 weken met een "gezond lijf op bed liggen 24/7 HELP!!
Ettan, bij de 20 weken echo
Abonneren op:
Posts (Atom)