vrijdag 20 april 2012

plantenfobie

Bij ons nieuwe huis willen we graag een eetbare tuin hebben, dus begon het plannen en bouwen en planten. Omdat het een stadstuin is heb ik helaas maar beperkte ruimte, maar dat maakt me niet minder enthousiast.
Het vooruitzicht van een moestuin hebben maakt me erg informatiezoekende, net als bij mijn eerste zwangerschap, meer weten, wat moet ik weten, wat moet er wanneer gebeuren: ik wil voorbereid zijn! Dus ik lees, ik google en ik vraag anderen met ervaring om ervaringen, raad en tips.

De meeste mensen die me kennen zijn trouwens erg verbaasd dat ik zo enthousiast ben om een moestuin te beginnen, ik ben namelijk bang voor planten en wortels.
Ja je leest het goed, bang voor planten en in ergere mate wortels.
Natuurlijk weet ik dat ze mij niets aan zullen doen, ze zullen niet opeens knoerthard groeien en mij verstikken, maar toch heb ik die irrationele angst, maar dat schijnt normaal te zijn bij fobieën.

Ik denk dat het komt door de blauwe regen die we vroeger over de overkaping bij de voordeur hadden, daar waar mijn raam zat van mijn slaapkamer. Mijn broers en ik gingen altijd de volle 6 weken zomervakantie naar de caravan in Zeeland, als ik terug kwam dan was die blauwe regen via kiertjes in mijn raamkozijn naar binnen gegroeid. Als kind had ik nog niet zo goed gevoel voor tijd en voor mijn gevoel dat die plant dus van de ene op de andere dag mijn kamer ingegroeid, doodeng vond ik dat! Het zien van films zoals de Adamsfamilie of Jumanji waarbij van die snelgroeiende wraaknemende planten mensen aanvallen helpt dan niet en voedt mijn plantenfobie dat planten dat echt wel kunnen.

Zo heb ik eens bij het zwarte bessen plukken eens in verstijfde paniek stil gestaan van angst tussen de bessenplanten: Ik was heerlijk aan het bessenplukken, niets aan de hand, en ik plukte vrolijk verder en verder, en liep steeds verer tussen de bosjes om meer en meer te plukken. En terwijl ik met veel plezier die bessen sta te plukken voel ik een zachte aai over mijn been, vermoedelijk een blaadje. Maar die zachte subtiele aai voelt heel bedreigend, zoals in een horrorfilm een moordenaar zijn slachtoffer attendeert op zijn aanwezigheid, vlak voor hij toeslaat. Ik verstijf, mijn hartslag gaat omhoog, totale paniek in heel mijn lijf en ik merk opeens dat ik omringt ben door struiken die tot mijn navel en zelfs zo hoog als mijn oksels komen. Zachtjes fluister ik de naam van mijn vriend, steeds wat harder tot hij me eindelijk hoort. Hij ziet en weet gelukkig wat er aan de hand is en komt me liefdevol redden. Ik ben nooit meer in de buurt van die bosjes geweest.

Nou is dit vele jaren geleden en ik ben nog vaak gered door vrienden, zoals bij het verpotten van planten: ik heb in blinde paniek al heel wat planten in een vuilnisbak gegooid omdat ik het toch niet redde om mezelf te kalmeren. Bij gebrek aan een reddende engel die het dan van me overneemt, de plant weer uit de vuilnisbak haalt en verpot voor me, zijn er zo ook al wat planten in de stortkoker verdwenen. (Dat moet er vast erg grappig uit hebben gezien: in blinde paniek een plant in de vuilnisbak gooien, snel de zak dichtknopen en dan rennen naar de stortkoker om die enge moordlustige plant te dumpen)
Menig plantje is, omdat hij te snel groeit, ook verdwenen in die zelfde stortkoken...

Maar het gaat steeds beter en ik weet mezelf steeds beter te kalmeren \o/

woensdag 4 april 2012

Snel een telefoonhoesje maken

Ik sleep de laatste tijd mijn linnentas achter me aan, nadeel: alles ligt door de war en bij het zoeken naar sleutels ens is het flink roeren tussen al mijn vrouwenzooi.

Om mijn telefoon zo veel mogelijk krasvrij te houden heb ik van een oude spijkerbroekpijp snel een telefoonhoesje in elkaar gezet.
Ik heb daarvoor gebruikt: stukje broekspijp, een stukje fleece en ik vond nog stukje klittenband en natuurlijk mijn naaimachen ;)



Ik gebruik +/- 9 cm van een rechtstuk van de broekspijp (Het stukje tussen de rode strepen op het plaatje hieronder) Ik heb mijn telefoon in de broekspijp gelegd en dan even mijn telefoon erin vast gezet met speltjes om zo aan iedere kant met een marge van bijna een cm extra uit te knippen.


Ik knip daarna de de broekspijp open over de gele lijn, zo dicht mogelijk tegen de naad.
Aan de binnenzijde leg ik een stukje fleece, 1,5 cm korter dan de lengte van de opengeslagen broekspijpstuk. Ik leg de het reepje fleece en dan 1,5 cm overlappend de spijkerstof erop, zo naai ik ze aan elkaar vast, zo dicht mogelijk bij de rand van de spijkerstof. Daarna heb ik de spijkerstof om de fleece gevouwen. De andere kant van de strook fleece heb ik onder de oude naad van de spijkerstof gestopt en ook dat stukje stik ik dicht, zo dicht mogelijk op de rand van de spijkerstof. Dit word het flapje van het hoesje. Ik heb in het midden van dt fleece en spijkerstoflapje, over de andere naad van de spijkerstof de fleece nog een keer aan het spijkerstof vastgenaaid.
Daarna de telefoon op de lap fleece/spijkerstof gelegd, dichtvouwen, zoals het hoesje moet worden. Gekeken waar het klittenband moet komen, klittenband vastgenaaid. Daarna weer de telefoon ertussen en dan speltjes op de plek van waar ik hem straks dicht ga naaien, een paar keer de telefoon erin en eruitgestopt om te kijken hoe soepel of stroef dat gaat en daarna dichtgenaaid en met een soort van zigzag steek de zijkanten aan elkaar genaaid van de onderzijde tot aan het einde van het flapje.


Klaar, mijn telefoon kan nu veilig rondzwerven tussen de sleutels en andere spullen in mijn tas.