woensdag 22 oktober 2008

Nesteldrang & Tvåan

Daar hobbel ik dan, met mijn dikke buik en kruipende baby (nog een paar daagjes en dan is ons manneke 1 jaar) door ons half afgemaakte huisje, niet gevaarlijk hoor, maar er moet her en der nog wel flink geklust worden.
Nou wordt ik momenteel vooral horendol van de wc, want die is nog altijd niet betegeld en dat vind ik ondertussen vies, dus ik heb een vriend gevraagd of hij de tegelsnijder wilt langs brengen, dan ga ik wel zelf aan de slag, ik ben dan wel al 37 weken zwanger, maar kom op, dat klusje gaat vandaag nog gebeuren!
De vriend die de tegel snijder komt brengen vind niet dat een zwangere dat in haar eentje moet doen en heeft wel even de tijd voor hij gaat eten, dus samen klussen we vrolijk in de wc en na eventjes werk is het klusje dan ook gedaan, de vriend moet snel weg, eetafspraken en ik maak nog even wat schoon.
SPLETS, ohoh, vliezen gebroken, ze hadden me al gewaarschuwd voor de vloedgolf, aangezien ik ruim zat in mijn vruchtwater...
Rustig ruim ik het op, bel mijn man, de verloskundige en ga lekker in de keuken koken, witlofschotel uit de oven. Mijn man is bij thuiskomst niet blij met mijn wc verrassing, alles is verzakt en hij begint als een idioot te redden wat er te redden valt en anders er maar af.
Mijn weeën zijn nog voor het eten klaar is al zo heftig dat ik mijn moeder bel of ze Ettan wilt komen halen, en terwijl ik de gehookte witlof zo eet, zonder dat hij de oven in is gegaan is de rest om mij heen lakens aan het strijken, spullen aan het pakken en niet veel later is ons bed een kraambed geworden en zijn mijn ouders er al weer vandoor. De verloskundige komt en ik loop rondjes door het huis, de weeën zijn heftig en net als de vorige keer vordert de ontsluiting rap, we maken nog net geen weddenschap of ik voor of na 12 uur ga bevallen. Na een paar uurtjes heb ik persdrang en het mag, volledige ontsluiting! Alleen werkt ons manneke in mijn buik niet mee, bij houdt zijn koppie schuin en dan past het niet, ik moet het koppie recht gaan persen, nou na een half uur hard werken ben ik het beu, ik kruip op bed en ga lekker liggen: we gaan morgen wel weer verder, eerst ff lekker slapen.
Daar is de verloskundige het natuurlijk niet mee eens, ze spreekt me toe: we gaan dit nu doen, nog eventjes en dan heb je een zoon erbij. Ik luister netjes en puf en duw nog meer, en dan eindelijk ligt zijn koppie goed en helaas voor mij heeft ons zoontje ook brede schouders... Ook dit komt met enig trek en duwwerk goed, hèhè zoon Tvåan is geboren, net na middernacht, de rest verloopt soepel en midden in de nacht zit ik in bed te kijken naar mijn manneke. Ik bel mijn vriendin op, die samenwoont met de vriend die me vanmiddag heeft geholpen met tegelen, die snapt er niets van, huh, maar een paar uur geleden waren we toch samen nog aan het tegelen, jup, grappig hè, welteruste!