dinsdag 29 januari 2008

Stop met huilen!

Mijn man is een weekend met zijn werk op pad, naar de sneeuw in Frankrijk, dus ben voor het eerst een weekend alleen met onze zoon. Manlief uitgezwaaid en met de baby weer naar huis, hij is nu 3 maanden oud, maar had eigenlijk een maandje oud moeten zijn, een liefje, dus wij gaan het dik gezellig hebben met z'n tweeën. Mijn moeder had nog aangeboden dat ik bij haar zou komen logeren, maar nee dit lukt me wel, ik blijf thuis met die kleine.
De eerste dag ging prima, hij was wat pieperiger, en ik baalde rond etenstijd wel dat mijn man niet thuis zou komen, samen voor zo'n kleintje zorgen is toch wel lekkerder, vooral omdat hij 's avonds een hoop meer aandacht vraagt dan overdag, maar goed hij op bed en ik ook maar meteen. Normaal heeft mijn man nachtdienst, hij weet 's morgens namelijk niet dat hij er 's nachts uit is geweest om onze baby te halen uit zijn wiegje en na de voeding weer terug te leggen, en ook zijn humeur heeft daar niet onder te lijden, heel handig voor mij! Maar ja mijn haal en brengdienst is er vannacht ook niet natuurlijk.
Tegen de ochtend ben ik doodop, voor mijn gevoel vaker wakker geweest dan nodig en weer mis ik mijn lieve man, die normaal in het weekend, gezellig met zoonlief naar de woonkamer verdwijnt om even gezellig het kind alleen voor hem zelf te hebben en al knuffelend zijn krantje te lezen.
Helaas voor mij moet ik er dus uit en dan begint een lange dag, met een huilend kind en een moeder die nu al doodop is. Bijna alle borstvoeding die ik geef kots hij tegelijk met zijn boertje er weer uit, wat mij nog meer frustreert: vies kind, vieze ik, vieze vloer en zijn maagje weer leeg, nog meer huilen en amper slapen 's Avond tegen 9 uur trek ik het echt niet meer, ik bel mijn moeder: "Mam, haal dat kind alsjeblieft op, ik wil hem namelijk heel graag tegen de muur smijten!" Ik hoor mijn moeder zeggen tegen mijn stiefvader dat hij de autosleutel moet pakken en ik vertel hoe mijn 2 dagen alleen met kind zijn verlopen, ze stelt me gerust, zegt dat zij ook wel eens zo haar moeder heeft gebeld en dat ze er nu aan komt.
In de tussentijd zoek ik al zijn spulletjes die mee moeten op en prop ik in de tas. Sneller dan verwacht is mijn moeder er al en neemt mijn lieve zoon over, mijn stiefvader controleert nog even of alle essentiële babyspullen in de tas zitten, ik wens ze succes, geef ze nog een koeltas met mijn voorraadje bv mee uit de vriezer en duik mijn bed in.

Nou zou ik natuurlijk nooit mijn kind echt tegen de muur hebben gesmeten, maar ik kon me wel een stuk beter verplaatsen in moeders die hun kind uit pure frustratie door elkaar rammelen of op een ongelukkige manier, met soms de dood tot gevolg even ergens neerleggen om maar even rust te hebben.

Na het uitslapen ben ik met de trein naar mijn moeder gegaan en samen hebben we heerlijk voor mijn lieve zoon gezorgd en maandag, toen mijn man terug was heb ik hem keihard geknuffeld en hem laten beloven dat hij me niet zal verlaten, want ik wil voor geen goud een alleenstaande moeder zijn: hij heeft het beloofd!