Ik heb een emmertje in mijn hoofd, een emmertje geduld

Ik heb een emmertje in mijn hoofd, een emmertje geduld.
Als ik goed geslapen heb is mijn emmertje redelijk vol, als ik om wat voor reden niet mijn heerlijke nachtrust heb gehad dan begint mijn emmertje een stuk leger.
Mijn emmertje vult zichzelf, omdat ik me fijn voel, omdat ik leuke dingen hoor en zie, omdat ik even rustig iets kan doen.
En heel de dag door zijn er gebeurtenissen waardoor er slokjes uit mijn emmer verdwijnen. Soms is het een sipje, soms ook grote teugen. Alles en iedereen kan zo'n slokje nemen, vriendinnen, een buur, mijn kinderen, mijn man, andere familieleden, een onbekende, alles, iedereen en natuurlijk neem ik zelf ook slokjes.
Mijn kinderen weten dat ik zo'n emmertje heb, ze weten dat ze soms daar slokjes uit nemen. Ze herkennen zelfs wanneer ze een grote slok nemen (Oej, mamma nu nam ik zeker een hele grote slok hè mamma?) Ze weten ook heel goed dat zij niet de enige zijn die er slokjes uit nemen, maar dat ze soms wel daar last van kunnen hebben, omdat andere mijn emmertje leeg hebben gemaakt. Ze weten namelijk dat ik dan mopperig kan reageren als mijn emmertje leeg dreigt te raken of als hij te snel leeg gemaakt wordt, wat niet altijd hun schuld is.
Gelukkig weten ze ook hoe ik ben als dat emmertje bijna vol is of zelfs aan het overstromen is, dan krijg ik altijd zin om dingen te ondernemen, te maken en te doen.

Vaak is mijn emmertje barstens vol, soms is hij bijna leeg.