Oei, ik ben nog nooit zo lang zwanger geweest, Ettan is na 32 weken geboren, Tvåan is netjes blijven zitten tot 37 weken en nu ben ik bijna 40 weken zwanger.
Tot vorige week had ik er nog niet zo'n last van, maar nu hou ik overal vocht vast, heb daardoor een paar dagen geleden mijn eerste striae op mijn buik gekregen en ben ik voor mijn gevoel al 3 weken over tijd, pfff meid kom die buik uit!
Ik ga nog even lekker douchen en merk dat ik iets verlies, het is mijn slijmprop, zou het dan toch eindelijk snel zo ver zijn? Na het douchen ga ik online kijken of het verliezen van mijn slijmprop de bevalling inluid of dat ik helaas nog een tijdje moet wachten, het is het laatste, muh.
Ik vermaak me achter de computer, de kindjes zijn aan het slapen en na een tijdje krijg ik toch krampjes die steeds beter te voelen zijn. Voor de zekerheid open ik een irc chatkanaal met mijn man en geef aan wanneer mijn krampje begint en eindigt. Mijn man zit overigens een paar meter verderop op de bank te computeren, na een tijdje wordt hij onrustig: uuh lief die krampjes van jou die komen ondertussen wel heel regelmatig en duren ook wel eventjes, moeten we de verloskundige niet bellen? Ja goed idee, ik sta op en merk dat ik tijdens een krampje, die ondertussen best pijnlijk zijn geworden, er voor zorgt dat ik op dat moment even niet kan lopen. De verloskundige hoort aan de telefoon dat de weeën al behoorlijk zijn, aangezien ik af en toe even het gesprek moet onderbreken om hem op te vangen, daarna ook maar mijn moeder gebeld, kom de jongens halen!
Als de verloskundige er is besluit ze dat ze ook niet meer weggaat, ik waggel ondertussen weer de rondjes door het huis, leg spullen klaar voor de jongens en zwaai ze uit. Na weet ik veel hoeveel rondjes door het huis ga ik lekker douche, daar braken mijn vliezen en net veel later had ik volledige ontsluiting, de persweeën waren niet tegen te houden en hebben zonder extra hulp van mij ons meiske eruit gewerkt.
Een hele relaxte bevallen, nu nog de moederkoek, en die heeft helaas voor een hoop problemen gezorgt, hij wilde niet goed loskomen, dikke bloeding, ik voelde hoe ik langzaam wegzakte in shock, opeens ambulance personeel om me heen, hoop gedoe om mijn lijf, in de ambulance met gillende sirenes, door naar de operatiekamer, waar onder narcose pas een infuus aangelegd kon worden, want ik was ondertussen al niet meer zo makkelijk te prikken.
Na de operatie knapte ik snel op, ik hoefde geen bloedtransfusie, ik heb alleen die nacht in het ziekenhuis gelegen, verbaasde iedereen door zelf al naar de wc te lopen en ze zagen al snel geen reden om me daar te houden, gelukkig maar, ik heb het niet zo op ziekenhuizen.
Als ik de foto's van mijn kraamweek terug kijk zie ik wel hoe enorm lijkbleek ik was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten