vrijdag 21 januari 2011

Boem en toen lag Trean op de intensive care

Mijn man is elders en ik heb een rustig avondje gepland op de bank. Ik hoor Trean huilen en ga er zachtjes heen, ik doe de lampen niet aan om haar broers zo min mogelijk te storen. Trean ligt boven in het stapel ledikantje, schuif zachtjes haar hekje open, leg haar recht, knuffel wat en het meisje slaapt al weer rustig verder, hoor in naast me Ettan, of hij een zakdoekje mag, maar natuurlijk, ik loop in het donker weer weg, kom een zakdoekje brengen en na het neus snuiten ga ik weer richting bank, boekje erbij, heerlijk rustig.
Een poosje later hoor ik een dreun uit de kinderkamer komen, gevolgd door gehuil van Trean, zo snel als ik kan ren ik de kamer in, pak Trean op en loop weer naar de bank om te kijken wat er aan de hand is. De Jongens slapen door het lawaai heen.
Dan pas komt de schrik, ik ben vergeten het hekje dicht te doen e zie een lelijke plek op haar achterhoofdje, die is zeker te weten op de hoek van het kastje gevallen, Trean is ondertussen opvallend rustig en dat vertrouw ik voor geen meter. Ik bel mijn man op, bel mijn moeder op en houd ondertussen mijn dochter in de gaten. Ik zie dat ze begint te draaien met haar ogen, ik krijg geen contact meer met haar en de paniek giert door mijn lijf, weer man bellen, nu naar huis komen! Dichtstbijzijnde vriendin opgebeld, haar vriend neemt op, nee die is er niet en nee hij heeft geen tijd om te komen. Andere vriendin bellen, ik weet dat ze op een feestje is, in plaats van haar krijg ik een andere vriendin aan de telefoon, die hoort mijn paniek, beloofd er aan te komen met huissleutel en een paar seconden later is mijn man er, kind in de maxi cosy en wij naar het de eerste hulp (geen moment er aan gedacht bijvoorbeeld 112 te bellen) in de auto begint ze raar te bewegen. Ik spring met mijn kind in de armen bij de hoofdingang uit, al rennend gil ik: waar is de eerste hulp en ren die kant op. Daar aangekomen ben ik huilend, in totale paniek, met een slap kind in mijn arm die aan een kant trekkende bewegingen maak. Ik mag meteen door de deuren heen en daar word ik opgevangen
Ze wordt onderzocht en niet veel later wordt ze naar een soort van operatiekamer waar steeds meer en steeds specialistischere mensen druk met mijn kind bezig zijn.
Ze krijgt meerdere keren medicijnen om haar uit haar epileptische aanval te krijgen en een infuus prikken moet op haar hoofdje gebeuren. Ik zit ondertussen volkomen kalm op een stoel bij mijn dochter, laat alles om me heen gebeuren en spreek lieve woorden tot mijn dochter. Er lopen hier zoveel mensen rond die er allemaal verstand van moeten hebben, dus nee ik ben niet bang, ik heb vertrouwen dat het goed komt en dat er aan alle kanten keihard wordt gewerkt om mijn dochter weer beter te maken.
Als mijn dochter even weg is voor een scan licht ik mijn moeder en de vriendinnen thuis in over wat er gaande is in het ziekenhuis.
Die avond eindigt op de intensive care, waar mijn man en ik om de beurt knuffelen met onze ondertussen weer vrolijke levendige meid. De volgende dag zijn we nog even op de ic, waar ze genieten van zo'n vrolijk kind die met schattige blikken en geluidjes steeds maar de aandacht vraagt van het personeel daar, ze hebben in geen tijden zo'n vrolijk kind op de ic gehad. Trean moet daarna nog even op de gewone kinderafdeling blijven tot ze echt aan alle kanten is goedgekeurd en daarna mag deze vrolijkert weer lekker mee naar huis.

Donders wat een goede afloop en reken maar dat ik dat stomme hekje daarna vaak heb gecontroleerd!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten