Na haar val in januari 2011 heeft ze een tijd lang om ongeveer elke maand een koortsstuip gehad, die elke keer weer anders verliep en daarom ook elke keer weer in het ziekenhuis stonden. Gelukkig ook elke keer weer met een grotere tussenpozen tussen de koortsstuipen. Er is een EEG gemaakt, waar dochterlief absoluut niet aan mee wilde werken en vandaag, 20 maanden na de val gaan ze voor de zekerheid een MRI maken, om in dat bolleke te kijken of er iets te zien is wat eventueel de klachten zouden kunnen veroorzaken. Vorige week hebben we al een kennismakingsgesprek gehad en heeft de dokter mij en mijn dochter uitgelegd wat ze gaan doen. De rest van de week, elke keer als we langs het ziekenhuis fietsen, wat onderweg naar de school van haar broer is herhalen we het: binnenkort gaan we naar dit ziekenhuis, en dan krijg je een kapje op je neus en mond, waar je van gaat slapen, zodat ze met een groot apparaat in je hoofdje kunnen kijken.
Vandaag zit ze vrolijk in haar nieuwe pyjama te wachten tot ze wordt opgehaald. Dikke lol als ze met bed en al door de gangen van het ziekenhuis wordt gereden en bij de MRI komt ze lekker op schoot zitten, als ze het masker voor haar neus houden duwt ze zelf haar gezichtje erin en sukkelt lekker relaxed in slaap. Complimenten van het aanwezige personeel dat het zo gemakkelijk ging en ik ga naar de gang om te wachten met een boek. Sneller dan verwacht mag ik al weer mijn dochter halen, ze wordt wakkerder en verteld vol verbazing dat het kapje naar pindakaas rook, weer lachend als we wederom met bed en al door het ziekenhuis rijden, terug naar de afdeling .Daar we moeten wachten tot ze succesvol heeft gegeten, gedronken en naar de wc is geweest.
Binnenkort een 2e EEG en daarna krijgen we de uitslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten